Stadsleven

Na de heerlijkheid van het rustige leventje in een klein dorp op een prachtig rustig eiland is het wel even een cultuurschok om weer in de grote steden rond te lopen. Gelukkig ken ik de omgeving goed. Weet ook nog prima door het verkeer heen te komen, soms gewoon met wat ellebogenwerk. Uiteindelijk durven ze je toch niet echt aan te rijden, dat geeft zeker met toeristen vaak wel problemen voor de plaatselijke bevolking. Niet dat ik levensgevaarlijke capriolen uithaal. Af en toe duurt het nu eenmaal vrij lang voordat het verkeer een keer een gaatje heeft om de straat over te kunnen steken. Als het te lang duurt dan ga ik als de eerste laan vrij is alvast lopen, de rest van het verkeer past zich wel aan mij aan. Door een glimlach te geven vinden ze het vaak ook niet eens erg, weinig getoeter gehoord dat voor mij is bedoeld. In Phnom Penh loop ik een ommetje door het stadsdeel waar ik deze keer zit, een stukje verderop dan de vorige keer. Dit hotel is net wat goedkoper en heeft naast een zwembad op het dak ook een ligbad in de kamer. Daar verheug ik me best op na lange tijd in dorms te hebben geslapen en ben zo een uur verder. Kom tijdens de avondwandeling een fantastisch lekker (en druk!) noodlesoep kraampje met terras tegen en besluit hier te gaan eten. Geen slechte keuze voor een laatste maaltijd in Cambodja. De runderbouillon is vers gemaakt en het vlees is heerlijk mals, dungesneden en smaakvol. Uiteraard een dienblad met allerlei groen ernaast, gesneden en ingemaakte chili’s en verschillende potjes met ander lekkers om de soep naar eigen smaak af te maken. De andere gasten kijken tevreden hoe ik als buitenlander zit te genieten van het eten, en prima overweg kan met de stokjes. Dat blijken ze toch nog wel redelijk verrassend te vinden, dat wij westerlingen dat kunnen. Na het eten besluit ik langs de dames van de massagesalon vlakbij het andere hotel te lopen om mijn vermoeide benen nog een keer onder handen te laten nemen. Ze weten nog wie ik ben en ze vragen me de oren van het hoofd over hoe ik het heb gehad de afgelopen weken. Hun vaste gast was er vandaag helaas nog niet, anders had ik nog een lesje Khmer kunnen krijgen en hij in ruil Engelse les. Zal ik toch online een cursus moeten gaan volgen als ik de taal beter wil kunnen spreken. Grappig genoeg snap ik Khmer beter dan Thai, het lijkt makkelijker uit te spreken. Het is een mooie afsluiting van een fijn verblijf in dit land.

De volgende ochtend neem ik een tuktuk naar het vliegveld, kan ik nog even genieten van het klimaat en de geluiden en geuren van de stad. De chauffeur is vriendelijk en weet zich goed te houden in de maandagochtend drukte. We maken samen grappen over de slechte bestuurders die we onderweg tegenkomen. “Die mag nog wel een rijles nemen” of “slaapt zeker nog”, we lachen flink wat af. Het is bijna jammer dat ik niet nogmaals gebruik kan maken van zijn diensten, ik verlaat nu echt het land. Maar mijn binnenkant weet dat ik heus nog terugkom. Heb nog een aantal plekken te ontdekken en wil graag terug naar mijn nieuwe vrienden in M’Pai Bay. Het internationale vliegveld van het land is piepklein en ik ben binnen 15 minuten ingecheckt, van nieuwe stempels in het paspoort voorzien en door de scanner gehaald met mijn handbagage. Er is een enkele taxfree winkel (die natuurlijk duurder is dan in de winkels in de stad) en wat souvenir shops, drie restaurants met lokaal eten en vijf gates. Het lijkt wel een regionaal vliegveld. Het land is niet heel groot en ze hebben niet zoveel intercontinentale routes dus het is wel logisch dat hier geen mega terminal staat. De meeste toeristen komen binnen via de omliggende landen waar wel veel vluchten heen gaan. Het zijn dan ook vooral kleine vliegtuigen die er staan, geen 737 of A380 te vinden hier. Het heeft een knus karakter, dat gemoedelijke en kleinschalige. Hoort wel bij het karakter van de mensen hier. Ik ben ook een van die toeristen want mijn vlucht richting huis vertrekt vanaf Bangkok. De vlucht duurt maar iets langer dan een uur en om half elf ‘s ochtends sta ik weer op Thaise bodem. In vergelijking met Phnom Penh is Suvarnabhumi Airport enorm groot, en je kunt makkelijk verdwalen. Gelukkig zijn de bordjes duidelijk om richting uitgang te komen. Krijg zonder problemen een nieuwe stempel in mijn paspoort waarmee ik 45 dagen zou mogen blijven. Uiteindelijk krijgt de stempel voor vertrek dezelfde datum. Ik laat mijn koffer in beheer achter op het vliegveld en ga nog even de stad in. Als ik uit de trein stap is de hitte verzengend heet. Ondanks dat de tropische warmte me wel goed is bevallen de afgelopen maanden is het hier niet aangenaam meer te noemen. Alles straalt vreselijke hitte uit, alsof je voor een net opgewarmde open oven staat. Ik pak de metro naar Chinatown om daar nog te kijken voor wat souvenirs en wat lekkers te eten. Echter na een paar uur hou ik het niet meer uit en besluit terug te gaan naar het vliegveld. Daar vind ik onder het vliegveld de Magic Foodcourt, verstopt in een hoekje. Daar blijkt het lekkerste eten te krijgen van het vliegveld. Geen Starbucks of KFC maar lekker vers Thais eten. Ik haal een plastic kaart waarop tegoed wordt gezet waarmee ik bij alle kraampjes kan betalen. Slim systeem, na afloop lever je hem weer in en eventueel restsaldo krijg je weer terug. Ik haal een kokosnoot een nasi met eend voor late lunch. De koelte maakt dat ik snel weer opknap en maak een praatje met een Vietnamese dame die met bijna 200 collega’s een trip naar Bangkok had gemaakt. Ze lopen allemaal in hetzelfde shirt rond, typisch Aziatisch om te laten zien dat ze bij elkaar horen. Na het eten nemen we afscheid en ik ga alvast naar de bovenste verdieping om in de vertrekhal een tukje te doen. Er is een vrij rustige hoek waar ik mij benen optrek en wat slaap kan inhalen van de afgelopen korte nacht. Haal erna mijn koffer op en kleed me om in schone kleding voor de reis. De sandalen moeten ook wijken voor mijn nog enigszins modderige sneakers. De temperatuur is niet erg prettig te noemen, overal blazen airconditioning units koude lucht uit en ik heb inmiddels steenkoude handen en voeten. Best lekker om me in de reislagen te mogen wikkelen. Kom langzaam weer op temperatuur. Naast de toiletruimte staat een weegschaal, ben toch een beetje nieuwsgierig. Ben met 25kg in de koffer naar Bangkok gekomen. Ik blijk nog op 22 kilo te zitten maar het is reuze netjes eigenlijk. Het merendeel is duikuitrusting, daar gaat echt geen gram vanaf. Heb wel wat zaken van de hand gedaan of op gemaakt tijdens de reis maar ook wat nieuws bijgekocht. Kleding die versleten was geruild voor nieuwe t-shirts van de duikscholen, lekkers voor Thaise vrienden, uitgelezen boeken, zonnebrand en slippers hebben moeten wijken voor de paar, vooral eetbare, souvenirs die ik heb gekocht onderweg.

Inchecken is zo gepiept en heb het voor elkaar gekregen dat ik de eerste vlucht bij het raam zit. De schat achter de balie heeft me bij de nooduitgang gezet dus ik zal lekker de ruimte hebben.  Ga vrij probleemloos door de douane heen ondanks de berichten dat de wachttijden flink kunnen oplopen. Het duurt uiteindelijk 20 minuten om mijn paspoort gestempeld te krijgen en de bodyscan is zo gepiept. Heb nog de nodige uren te doden voordat ik om 2uur ‘s ochtends vertrek. Loop flinke afstanden over het vliegveld heen en kom allerlei luxe zaken van grote haute couture namen tegen (vooral voor de Chinezen). De gewone souvenirzaakjes zijn niet echt interessant en de drogisten verkopen niet de exacte crèmes die ik in Maleisië had gekocht. Die zal ik dan toch maar thuis online moeten bestellen waar mogelijk. Helaas staat ook hier de AC goed hoog en het is best koud te noemen. Maar goed dat ik nog wat rondjes loop, houd me warm. Pas als ik echt moe ben besluit ik naar de gate te lopen. Hier is het wat aangenamer en ik trek mijn benen weer op voor nog een tukje. Slapen lukt uiteraard niet zo goed op een druk vliegveld en ik geef het maar op. Zet een muziekje op en ga mensen kijken met mijn steeds roder wordende ogen. De vorige nacht heb ik maar 5 uur geslapen en de komende nacht beloofd ook niet veel rust. Hoort bij het reizen en ik neem het voor lief. Het geluk is dat beide vluchten met de heerlijk ruime A380 wordt gevlogen. Als ik mijn stoel opzoek wordt ik best een beetje blij. Ik mag naar buiten kijken, weliswaar over de enorme vleugel maar toch leuk. En voor mij is…niets. De rij voor mij is naast de nooduitgang en om genoeg ruimte te houden ontbreekt de raamstoel voor mij. Ik kan uitgestrekt hangen in de stoel en opstaan wanneer ik dat wil zonder de mensen naast mij te hoeven storen. De vermoeidheid neemt de overhand en weet een paar uur redelijk goed in korte tukjes door te brengen. De rest van de tijd kijk ik een van de vele films die het entertainment systeem rijk is. Dubai wordt in de ochtendschemering zichtbaar en voordat ik het weet sta ik weer buiten het vliegtuig. Neem een douche om een beetje wakker te worden en kleed me nog een keer om in frisse kleding. Daarna is het naar de volgende gate, die een terminal verderop blijkt te zijn. Als ik aankom is er nog tijd voor een maaltje maar ik heb eigenlijk helemaal geen trek. Ik besluit mijn Dirhams te houden voor een volgende trip en ga meteen door naar de gate. Mag vrijwel meteen het vliegtuig in. Ik zit deze keer in de middelste rij en kom tussen twee obese mannen te zitten. Het is even slikken geblazen, want een van beide is zo enorm dik dat hij zich met moeite in de extra brede stoel van de A380 weet te proppen. Toch houden beide mannen benen en armen netjes bij zich en ik heb mijn volledige stoel- en beenruimte tot mijn beschikking. Een van de mannen, een vrij jonge man van zeker nog onder de 30, is erg vriendelijk en we kletsen een beetje. Hij vind het geen probleem om zich af en toe uit de stoel te wringen om me eruit te laten. Mag hem vooral wakker maken als het nodig is. Doe nog een klein tukje maar het is vooral de tijd uitzitten met films kijken. Slapen lukt niet echt meer, doe ik thuis wel.

Als de daling ingezet wordt, zet ik de camera’s van het vliegtuig aan op mijn scherm. Het lijkt wel of de camera op de staart kapot is, we zien niets. Wit beeld… ineens blijkt dat het de dichte bewolking te zijn waar we doorheen vliegen, af en toe is een glimp van de kleurrijke romp van het vliegtuig eventjes zichtbaar. De piloot weet ons te vertellen dat het 11 hele graden is met een spatje regen. Het zijn in ieder geval dubbele cijfers zoals Fenna voor mij heeft besteld. Heb de luxe dat ik wordt opgehaald, ook voor het eerst sinds ik weet niet hoeveel jaren. Het is fijn om een bekend gezicht te mogen zien na zo’n lange tijd en niet de kou in te hoeven lopen richting trein. Met stoelverwarming aan (want brrrrrr koud hier!) is het op weg naar Rotterdam om te acclimatiseren. Na een hete douche met een warme kop thee onder een deken op de bank vertoeven en proberen enigszins wakker te blijven. Als ik nu echt ga slapen, dan heb ik een jetlag van jewelste straks en dat is niet iets waar ik op zit te wachten. Weet het dankzij de sneakpeak van de duikfoto’s en films tot een uurtje of 9 vol te houden en dan is het toch echt bedtijd. De volgende ochtend is het bijna half 11 als ik uit mijn diepe slaap ontwaak. Wat lekker, in een echt bed liggen! Neem de tijd om wakker te worden en pak vervolgens mijn spullen om richting Gouda te gaan. Mam wacht me op het station springend en juichend op. Eindelijk ben ik terug, het was toch wel een behoorlijk lange tijd dat ik weg ben geweest. Hevig knuffelend staan we op het stationsplein, mensen kijken ons met blije gezichten aan. Kleinschalige variant van het einde van de film Love Actually, happy people who come home. We kletsen de hele dag met elkaar bij, nemen niet eens de moeite om een middagdutje te nemen. Wederom om 9uur ben ik volledig uitgeteld en kruip ik mijn bed in. Ga de komende dagen rustig de tijd nemen om te wennen aan de temperatuur hier en bij te slapen van de vermoeiende reis. Ik kijk ondertussen met heel veel plezier terug op de afgelopen weken. Wat heb ik toch veel meegemaakt en gezien! Dit moet wel genoeg zijn om eventjes op te kunnen teren. Volgende week ga ik beginnen met de banenjacht en ga ik me inschrijven in de sportschool verderop. Fiets is onderweg zodat ik me makkelijk kan voortbewegen en ga ook op zoek naar een rijschool. De afspraken met vrienden en familie beginnen mijn agenda te vullen, wil iedereen ook graag weer zien en knuffelen. Heb nu ook wat meer tijd zonder baan, neem het ervan nu het nog kan.