De grens over

Hua Hin, naar ik heb begrepen is dit het pensionado paradijs van Thailand. Ze hebben zeker niet gelogen. Als ik mijn koffer bij het station in beheer afgeef en de stad in wandel, zie ik voornamelijk 55 plussers rondlopen. Hier en daar een Europees gepensioneerd stel, lekker gebruind en soms al helemaal krom gegroeid die lekker aan het genieten zijn van hun “golden years”. Maar toch vooral veel oudere mannen, alleen of vrienden bij elkaar. Oudere, veelal te dikke en voornamelijk lelijke mannen. Het type dat thuis niet meer aan een leuke vrouw kan komen na hun scheiding en daar ook niet lekker goedkoop kan wonen om geld over te houden van hun pensioen om aan de zuip gaan met vrienden. Ze brengen hun tijd door in de vele Ierse, Duitse en Britse kroegen waar geadverteerd wordt met happy hour voor het bier en Sunday Roast specials of XL Schnitzels. Straatjes staan vol met barren met dubieuze namen en uithangborden met silhouet van mooie sexy dames. De boodschap is duidelijk. Er zijn ook enorm veel Italiaanse zaken, blijkbaar zijn ze daar erg van hier. Af en toe is zo’n dikke Europese pad vergezeld van een mooie en stuk jongere Thaise dame (of ladyboy, die zijn hier ook best vertegenwoordigd). Het ziet er allemaal heel gemoedelijk uit, het is duidelijk dat ze een overeenstemming hebben bereikt die voor beide werkt. Uit pure nieuwsgierigheid neem ik ook even een kijkje op het strand. Ben een beetje teleurgesteld. Het is maar een smal strand met wat rotsen in zee. En dat kleine strookje zand ligt he-le-maal volgebouwd met ligbedjes en zitjes, deels onder overkappingen of parasols. Want als je oud bent kun je natuurlijk niet meer op de grond liggen. Op een verdwaalde familie met jonge kinderen na zie ik alleen maar grijs of rimpels liggen, bijna als sardientjes op elkaar. Lijkt Malta wel. Wat een contrast met mijn kilometerslange privé strand in Sam Roi Yot met mooi uitzicht en heerlijke rust.

Ik besluit dat een gezellig drankje doen op het strand niet zo gezellig en rustgevend blijkt te zijn en loop terug de straat in om een rustig eetzaakje op te zoeken voor een late lunch. Gelukkig zijn er nog verschillende Thaise restaurants te vinden en het eten is werkelijk goed. Heb nog twee uur over tot ik weer richting station moet gaan en besluit even te kijken op de avondmarkt hier. Die is een stuk kleiner dan in Bangkok en Ayutthaya, en kan niets bijzonders of lekkers kopen voor in de trein om te knabbelen. Er is wel een grote massagesalon die voetmassages geeft. Dat wil ik wel, en een oudere dame kneed erop los tot aan mijn bovenbenen tot ik goed ontspannen ben. Laatste kwartiertje is nog voor de nek en schouders en lekker losgemaakt verlaat ik de markt. Tijd voor een warme chocolademelk. Huh? Ja, in airconditioning ruimtes zoals een Starbucks is dat best lekker en heb nog wel trek in een vloeibaar toetje. Bel nog even met een vriendin en dan is mijn dag weer goed gevuld. Als de trein arriveert wordt ik naar mijn bed verwezen, die is al opgemaakt en wel als ik instap. Heb het bed boven geboekt, dat iets smaller is dan beneden en geen raam heeft. Is niet erg want het is toch donker buiten. Het voelt alsof de trein heel langzaam rijdt, maar in werkelijkheid maken we toch redelijke snelheid. Stille trein wel. Na de diesels overdag is dat onverwacht aangenaam. Zachtjes wiegend en zonder harde geluiden wordt ik in slaap gewiegd. Natuurlijk wel regelmatig wakker door geluiden of als we nog ergens stoppen en de nieuwe gasten of verkopers vergeten dat een gordijn geen geluid tegenhoudt maar toch heb ik redelijk goed geslapen.

Bij de grens staat in grote letters Selamat Datong a Malaysia, welkom in Maleisië. Heerlijk om weer Bahasa te zien en horen, het is bijna hetzelfde als Indonesisch. Ineens is het een uur later, dat wordt wennen met terugrekenen naar de tijd thuis. Op het station zelf is de grensovergang en dat verloopt erg soepel. Eerst in de rij voor een tweede stempel van Thailand met de vertrekdatum, dan bij het volgende loket een Maleise stempel en wat vingerafdrukken scannen. Blijkt dat ik maar liefst 90 dagen mag blijven mocht ik daar zin in hebben. Uiteindelijk zal ik slechts drie weken in het land vertoeven voordat ik doorvlieg naar Cambodia. Dan even een vroege lunch op het station met nasi en groenten (mijn favoriet). Uurtje later zit ik in de derdeklas trein naar Butterworth. Groot verschil met Thailand. Daar moet je met geweld de trein inklimmen, is het heet binnen en zijn de bankjes keihard. Hier is alles al een stuk moderner. Kaartje scannen bij een poortje voordat je het perron opgaat, lift of roltrap naar beneden. De trein stopt gelijkvloers aan het perron, en geen kans om over het spoor te lopen. Stoptrein zelf is zeer comfortabel en heeft iets weg van een metro. Stoeltjes zitten langs het raam en de ruimte is voorzien van airconditioning, en dit is dan derdeklas categorie. Prijzen zijn ook iets hoger, maar nog steeds valt 2,50 enorm mee voor een rit van 2uur. In Butterworth op het station is een duidelijke wandelroute aangegeven naar de ferry om Penang eiland op te komen. Onderweg zie ik de vele hoge gebouwen en dichtbevolkte steden aan beide kanten van het water liggen. Typisch Azië, alle steden hebben op het eerste oog iets weg van elkaar. Ieder uur vertrekt er een speedboat die je in 10 minuten naar George Town brengt. Bij het zoeken naar hotels bleek deze kant goedkoper dus waarom niet. Ook is de binnenstad Unesco erfgoed vanwege het koloniale verleden. Dit was vroeger de hoofdstad van Brits Maleisië. Genoeg moois te vinden dus. Bij het ontdekken van de omgeving blijkt dat ik een hotel heb geboekt middenin de wijk Little India. Ernaast ligt Chinatown en beide zijn een kleurrijke bedoeling met winkeltjes, street art op de muren, tempels en veelal oude koloniale gebouwen en stoepen die deels overdekt zijn. Superleuk om hier rond te lopen, al heb ik niet meteen het idee dat ik in Maleisië ben met al die Bollywood muziek op straat en geuren van curry en crispy porc. Het is een bijzondere mengelmoes van culturen hier. De volgende dag besluit ik nog een rondje binnenstad te doen en lekker te verdwalen. Af en toe wat te snacken of een koud drankje kopen. Ben ondertussen best fan van ijskoffie, wie had dat gedacht! Einde van de dag pak ik mijn spullen en ga weer richting station. Trein rijdt gemiddeld tussen de 130-140km per uur, spoor is hier echt heel goed geregeld. In KL overstap op nog een trein om naar het vliegveld te gaan dat een stuk ten zuiden buiten de stad gelegen is. Op naar Borneo.