Koh Lanta vervolg

Heb een vrije dag tussen het duiken door, de zondag nog wel. Grappig, hij voelt ook echt als een vrije dag. Niet dat het voelt alsof ik heb gewerkt, maar er zit wel een zeker ritme in de dagen dat ik duik dat een beetje voelt als door de weeks. Een wekker die afgaat, tijden waarop je weg gaat en weer terug komt staan redelijk vast, einde van de dag goed moe van al dat “harde werken”.

Besluit een deel van de dag te besteden aan nuttige zaken. Zo heb ik mijn vuile was weg gebracht naar een dame hier om de hoek. Voor de enorme prijs van maar liefst 2,50 gaat zij mijn zak vuile was omtoveren tot een stapel net gevouwen en heerlijk geurende kleding. Ticket naar Koh Lipe gekocht, zodat ik zeker weten een plekje op de boot heb woensdag. SIM kaart gekocht, eindelijk. De ene shop snapte niet wat ik moest hebben en probeerde mij een lokale SIM aan te smeren maar kreeg deze niet aangemeld met mijn paspoortgegevens (duh, het is geen Thais paspoort). Uiteindelijk bij een andere shop binnen 2 minuten een kaart bemachtigd, nu heb ik de rest van de tijd hier onbeperkt internet en kans om binnenlands te bellen mocht dat nodig zijn. Best handig, nu kan ik ook vanaf de boot of het strand berichten sturen. Misschien is de verbinding wel dusdanig dat videobellen ook lukt. Gaan het uitproberen de komende dagen.

Hierna flink gaan wandelen en een paar van de wat zuidelijkere stranden gaan verkennen. Af en toe klimmen over de prachtige rotsen, pauze op een terras met een verse kokosnoot. Na het leegdrinken lekker het zacht vruchtvlees uitlepelen mmm. Tussendoor natuurlijk een duik in de zee, want het is hier echt flink warm momenteel. Midden op de dag moet je ofwel in de buurt van water zijn of in een airconditioning ruimte, anders smelt je bijna. Gelukkig is het strand altijd dichtbij, die verkies ik liever boven een AC op mijn dak.

Maandag 16 januari: laatste dag duiken in Lanta voor de boeg. Zonder problemen uit bed gekomen om half 7, ik heb zowaar een goed ritme te pakken! Met een bescheiden club mensen naar Koh Bida: twee rotsen in zee net onder Koh Phi Phi Leh (=nationale park, niet het party eiland met bijna dezelfde naam dat erboven ligt). Dit NP staat vooral bekend om de befaamde baai waar “the beach” is opgenomen. De Bida rotsen zijn geen toeristische bestemming voor de feestbeest gelukkig, velen zullen het ook niet eens kennen. Voor duikers is het wel degelijk een bekende plek, ze komen er graag! Het gebied staat vooral bekend om de zeer gezonde koraalriffen met enorme scholen vissen, en de luipaardhaaien. Een bodemhaai met prachtig lange staart en luipaard-achtige vlekken. Komt niet op veel plaatsen voor, dus zeker eentje op mijn to-see lijst.

Mag met dezelfde gids duiken als de eerste dag, Agi. Poolse dame die al een paar jaar in Thailand vertoeft en zeer relaxed duikt. Ook een nieuwe dive buddy erbij, Duitse dame die alleen reist en wat meer ervaring onder water wil opdoen na het halen van haar eerste brevet. Dat ik nu niet dieper kan dan 18 meter deert me niet zo, er zou genoeg te zien zijn op die diepte. Ze was helemaal door het dolle heen dat ik haar buddy ben, heb inmiddels de reputatie dat ik goed geluk breng aangezien zowel de walvishaai als een manta zomaar voorbij zijn gekomen terwijl ik in het water was. Zelf gooi ik het dan op mijn lucky charms die meegaan het water in. Of ik die wel even mee wil nemen vandaag graag, werd er vrij dwingend gesommeerd.

Zonder dat ik het vooraf wist blijkt dit toch wel mijn favoriete stek in de omgeving te zijn. De koraalriffen zijn inderdaad zeer gezond en divers. Mooie, afwisselende soorten zacht koraal, met bolletjes, of lange armen, grijphandjes. Ook zeer veel soorten hard koraal zoals waaiers, paddenstoelkoraal, geweikoraal en enorme sponzen waar vissen of murenen graag in vertoeven. En veel, heel erg veel anemonen in paars en groentinten met allemaal families Nemo’s in verschillende kleuren en soorten. Daartussen zwemmen een hele zwik rifvisjes. Veel niet groter dan een cm of 20-30 maar wel in de meest waanzinnige kleuren en patronen. Af en toe een egelvis, met van die prachtige ogen die lijken op opalen, wat zwartpunt rifhaaien en hier en daar een zeebaars van een halve meter. In de rotsen kleine langoesten, veel heremietkreeften, soms een schorpioenvis of murene. En langs het rif afwisselend enorme scholen visjes. En dan bedoel ik ook scholen van een paar duizend visjes, allemaal met een gele streep of lichte ogen, en als eenzelfde wezen in beweging. Als je rustig zwemt, dan komt de school langzaam om je heen en ben je ineens onderdeel van de groep. Leuk om dan je armen snel uit te steken, dan maken ze fantastisch mooie bewegingen. Telkens als we zo’n school tegen kwamen, dan gingen wij hiermee spelen en Agi mocht dan braaf even op ons wachten tot we weer tot bedaren waren gekomen en in staat waren om verder te gaan met de duik.

Tweede duik werd een stukje verderop gedaan, bij een onder water liggende rots waar het net zo vol lag met koraal en even druk was eromheen als bij Koh Bida. En hier, op een zandbank net buiten het rif, jawel: leopard shark! Dik twee meter van neus tot staart, prachtig volwassen exemplaar dus vlekken zeer goed zichtbaar. Ligt daar te rusten, alle kans voor film en foto’s. De staart lang en slank gerekt en ronde vinnen met hetzelfde prachtige patroon. Om te knuffelen zo mooi, spontaan verliefd geworden. Zeker 10 minuten om hem heen gehangen. Bijna met pijn in ons hart hebben we hem achter gelaten. Dag vriendje…

Als aandenken van de fijne duikdagen een t-shirt mogen uitzoeken met naam van duikcentrum. Natuurlijk voor een groene gegaan. Kreeg de uitnodiging om later deze maand nog even terug te komen voor een andere leuke duik die ze niet zo vaak doen. Stof tot nadenken, deel van mijn tijd in Thailand staat toch nog niet vast en voor nu vind ik het leven aan de zee best prettig.

Droge worst die ik had meegenomen aan personeel uitgedeeld als bedankje, moest al vrij snel een beheerder aangesteld worden opdat de lekkernij wel eerlijk verdeeld zou gaan worden. Ze hebben een vegetariër aangesteld want die is onpartijdig haha.

Leuke herinneringen zo aan dit duikavontuur, heb mijn batterijen al behoorlijk opgeladen hierdoor.

Was ophalen (prachtig gevouwen en lekker geurend inderdaad), douchen en op zoek naar eten. Wandel iedere avond naar het noorden, daar is lekker veel keuzen veel lokale zaakjes waarbij vaak een echtpaar zelf alles voor je bereid voor een bodemprijs. Tijdens deze wandelingen laat ik de typische Lanta trekjes voorbij komen en geniet.

Het is officieel een Islamitisch eiland, echter dat merk je maar aan een aantal zaken. Deel van de vrouwen loopt gesluierd rond en je hoort voornamelijk in het noordelijk deel van het eiland rond zonsopkomst en zonsondergang een moskee hier en daar oproepen voor gebed. Daarbuiten is het echt Thais, met vrijheid blijheid als uitgangspunt. Ook hier wat bars die adverteren met volgens hen heel goede wiet die ze mogen verkopen, toeristen lopen ook hier vrij schaars gekleed rond, op het strand ligt nog wel eens een dame topless. Muay Thai is hier erg geliefd, dagelijks rijden er busjes rond die luid verkondigen waar en wanneer er weer een authentieke wedstrijd met “grootheden” wordt gehouden en dat je het werkelijk niet mag missen. Veel Islamitische dames zijn tuktuk’s gaan besturen en rijden zowel dames als heren heen waar ze maar willen. Tolerantie is in dit land echt heel hoog en iedereen moet gelijke kansen krijgen waar mogelijk.

Waar ik echter iedere keer vreselijk om moet lachen is hoe ze de tuktuks en minivans laten rondrijden. Tuktuk hier is een brommer met een er omheen gebouwde constructie met overkapping en bankjes. Dus geen driewieler zoals in India. Deze hebben bijna allemaal kussentjes om tegenaan te leunen met een cartoon karakter erop. Vaak neemt men gebruik van de gelegenheid dat het hier ‘s avonds lekker donker is om gekleurde lampjes toe te voegen. Die gaan altijd aan (flikkerend en wel) op het moment dat iemand plaats neemt voor een ritje. De minivans gaan nog een stapje verder dan alleen lichtjes en kunnen met geluidsinstallaties die zo hard als gaat ouderwetse rap/hiphop of dancemuziek aanzetten. Kun je swingend naar je hotel gebracht worden. Het is een belachelijk gezicht als zo’n kleurrijk en met Minnie Mouse versierde tuktuk voorbij rijdt met een dikke toerist erin met verbrande schouders, dat kan ik mijzelf simpelweg niet aandoen. Ik wandel wel liever, krijg ik mooie benen van ;)

Heb maandagavond zowaar een vakantie in mijn vakantie gehad. Een blonde struise Europese dame die heel hard haar best doet om Grieks over te komen maar het duidelijk niet is, heeft zich te pletter gelopen tegen zo’n leuke Griekse meneer. Zij zijn samen een restaurant begonnen, hier in Thailand, op Lanta, want logisch. Geuren trekken mij er naartoe, daar heb ik eigenlijk wel heel erg trek in! Hele terrein ademt Griekenland uit, met veel wit en blauw, straatstenen aangepast en vreselijk ongemakkelijke bankjes om op te zitten, typische muziek en natuurlijk goed Grieks eten en wijn / ouzo. Zij is gastvrouw en zit het liefst aan een tafeltje te roken en te glimlachen, hij rent rond met al dat lekkere eten dat inderdaad smaakt alsof je in Griekenland zit. “Efcharisto, Sit” zeg ik als ik mijn lekkers op tafel krijg, hij helemaal blij kijken dat ik zijn taal ook een beetje ken. Echter na anderhalve week rijst en noedels valt het eten me behoorlijk zwaar en ik ga, veel te volgegeten, met moeite weer de terugreis maken richting kamer. Tuktuk’s rijden voorbij in de hoop dat ik wel mee wil maar ik laat ze mooi gaan, geen disco voor mij dank u wel.