Sepilok en de jungle

Net als ik helemaal klaar ben om de deur uit te gaan neem ik de gelegenheid om even naar buiten te kijken: regen, heel veel regen. Heb ik dat, ik wil zo graag op pad gaan maar goed nat worden stond niet op de wensenlijst. Ik besluit even te wachten maar het wordt er niet veel beter op. De bus is inmiddels al vertrokken dus ik besluit om net als de locals voor een Grab te gaan. Er is vrijwel meteen iemand om de hoek beschikbaar die mij voor een schappelijke prijs de bijna 40 minuten naar Sepilok wil rijden. Als ik aankom is het gelukkig droog geworden en besluit ik eerst naar de zonneberen te gaan, de Orang Utans worden toch pas in de middag bijgevoerd. Het reservaat is door een jongeman opgezet en bevat allemaal uit gevangenschap geredde beertjes die hier in ruime stukken jungle vrij rond kunnen scharrelen en de voor de soort gebruikelijke eigenschappen kunnen ontwikkelen zodat een deel op termijn weer vrijgelaten kan worden in het wild. Het is een heel kleine soort, dus zeker de pups worden onterecht gezien als leuk huisdier. Als het echter groter wordt en dus ook wilder, dan worden ze vaak vastgeketend of opgesloten in een kooi. Superzielig, en daarom ook heel erg fijn dat hier in het land bekend is dat er een goede opvang is. Er worden dan ook af en toe beren gebracht door mensen die ze hebben gered, of de stichting krijgt informatie waar er eentje gevangen wordt gehouden. Ook de volwassen exemplaren zien er op afstand schattig en aaibaar uit. Maar de lange klauwen en flinke tanden die ze laten zien vertellen een ander verhaal. Het is wel duidelijk dat ze het hier erg naar hun zin hebben. Ze trekken zich weinig aan van de mensen die komen kijken en genieten van de zon, klimmen in de bomen of doen lief met elkaar. Het kost me geen probleem om hier twee uur door te brengen zonder ook maar een beetje verveelt te raken.

In het reservaat kom ik Alexandra weer tegen, de Canadese uit de bus hierheen van een paar dagen terug. Zij is inmiddels nog een single travelling lady tegen gekomen uit de USA en we trekken samen de rest van de dag op. Lekker lunchen bij een mooie zaak verderop en daarna naar de Orang Utans. Omdat deze apensoort nogal ontvankelijk is voor virussen van de mens, moeten we een mondkapje op. Voor het eerst sinds lange tijd zit ik weer gemuilkorfd maar voor de eerste keer vind ik het een goede zaak. Een uur voordat er ook maar iets van eten wordt neergelegd zijn er al meerdere dieren bij het platform te vinden. Onder andere een moeder met haar nog vrij kleine baby die maar wat graag aan ons laat zien wat hij/zij allemaal al kan doen met die lange dunne armen en benen. Het is een plezier om te zien, het uur gaat zo voorbij. De dieren leven hier volledig in het wild, maar kunnen vrij langskomen en binnen het reservaat zijn ze zeker weten veilig. De twee voedingen per dag zijn simpel en eenzijdig qua keuze zodat ze verplicht worden om daarnaast zelf op voedseljacht te gaan. Er komen ook andere aapjes op af zoals makaken. Die zijn doorgaans wat minder vriendelijk en ook de zachtaardige OU’s blijven liever bij hen uit de buurt. Een makaak mannetje zit bij het eten en weigert dit te delen met anderen. De moeders met kinderen, het zijn er inmiddels drie, moeten hun best doen om ongezien wat te knabbelen te kunnen scoren. Het kind even achterlaten in de boom is er niet bij, ze volgen hun moeder op de voet. Te groot risico bij de makaak, die er zo te zien geen probleem van zou maken om de kleine wat aan te doen indien nodig. Gelukkig gaat alles goed en uiteindelijk krijgt iedereen wat lekkers. Het is een mooie vervanging voor het kijken van een film, er gebeurd genoeg. Het is inmiddels bijna sluitingstijd en ik besluit om de gewone bus terug te pakken richting stad. De dames gaan naar hun hostel, dat onderdeel is van een resort. Ik besluit om de volgende dag ook daar in te checken, aangezien de zaken die ik nog graag wil zien meer in de buurt zitten dan Sandakan zelf. We hebben ook de volgende dag een trip samen geboekt: naar de neusapen gaan.  Deze soort komt alleen hier op de wereld voor. Ik moet dan wel om half 7 uit bed zijn om opgehaald te worden maar dat heb ik er wel voor over.

De chauffeur die ons ook naar de apen brengt komt mij keurig op tijd halen. Het is een vriendelijke man die al voluit verteld wat we onderweg zien en hoe het straks bij de aapjes gaat zijn. Bij het resort aangekomen gooi ik mijn koffer af, regel een bed in het hostel voor de komende twee nachten en we gaan met zijn allen richting apen. Dit reservaat is gek genoeg opgericht door een rijke Chinees die er een enorme palmplantage heeft neergezet. Het ligt vlakbij de kust, ten westen van Sandakan stad. Nadat de plantage grotendeels is opgezet en er nog maar een dun strookje jungle overbleef tot aan de zee, hadden de apen het zo zwaar in het droge seizoen wegens voedseltekorten (ze eten vooral bladeren van de mangrovebomen) dat ze zijn gaan proberen te migreren. Bij de zoektocht naar eten zijn ze uitgekomen bij de dorpjes van de medewerkers die op de palmplantage werken, en stalen daar voedsel en drinken. Toen er beklag is gedaan bij de eigenaar is deze zelf komen kijken naar de situatie en bij het eerste contact met de neusapen is hij meteen omgeslagen in zijn plannen. Hij heeft de palmplantage laten staan (kappen was niet echt meer een optie) maar heeft alle gekochte grond tot reservaat voor de apen gemaakt en is begonnen met bijvoeren. De medewerkers mochten niet meer middenin het gebied wonen en het dorp is naar de rand van het gebied verhuist. Inmiddels is er weer een gezonde groep dieren in het gebied actief en zelfs in het droge seizoen is er genoeg eten om te overleven. Het zijn heel vriendelijke en kalme dieren, ze zitten gerust naast je op de bank. Maar als er eten aankomt, dan moet dat even duidelijk gemaakt worden. Ineens rennen de apen op handen en voeten met extra veel herrie over de houten vlonders langs ons heen. De park rangers hadden niet de moeite genomen om ons even in te lichten dus de schrik zat er even goed in. Al gauw werd duidelijk dat het niet om agressief gedrag gaat en werd het eigenlijk wel heel leuk om te zien. Ook hier lopen een paar makaken in de buurt rond, blij met de gratis snack. De neusapen zijn net zo zachtaardig als de Orang Utans en laten het liever gebeuren dan dat ze in gevecht moeten gaan. Hier zijn de makaken vandaag redelijk aardig en ze delen het voedsel met de andere apen.

Er is nog een tweede voedingsronde voor een andere groep aan de andere kant van het reservaat en onze chauffeur rijdt ons erheen. Onderweg nog een paar van die mooie grote leguanen tegenkomend, verstopt tussen de prachtig grote palmbomen van de oude plantage. Ze plukken nog wel steeds ieder seizoen de vruchten om olie te maken maar laten alle planten die er tussendoor zijn opgebloeid (en op de palmen zelf) voor wat het is. Bij de tweede voederplaats zijn ook de zilveren langoeren te vinden, superleuke grijze aapjes met kuif die prompt tussen ons doorlopen en gerust even naast je komen zitten. Zij worden tegenwoordig ook bijgevoerd met lange bonen. De andere groep neusapen laat zich zien. Een groep bachelors welteverstaan. De  groepen hebben altijd maar een alfaman in hun midden dus de mannetjes die niet alfa zijn, trekken met elkaar op. Soms gaan ze stiekem met een paar dames van een alfamannetje als deze even niet oplet. Met gemiddeld 20 vrouwtjes is het ook wel druk. Er komt ook nog een tweede kleine groep aan met dames. Een dame heeft een pasgeboren kleintje aan haar buik geplakt zitten, nog met blauw hoofd en enigszins vette haartjes. Meer dan een paar dagen oud kan het niet zijn. Heb met mijn goede camera een paar heel mooi foto’s van haar kunnen maken. Bij het voeren komt er ook ineens een hornbill aangevlogen. Een mannetje met mooie grote snavel en lichtgele kleuren. Het is na mijn zwempartij in Railay waarbij er eentje op de rotsen zat, de eerste in vele weken die ik mag zien. Deze keer een camera in de buurt en weet hem mooi op de plaat te krijgen. Begin van de middag gaan we terug richting Sepilok en lunchen bij een heerlijk restaurant van een ander resort. Er zijn hier geen losse restaurants of winkeltjes te vinden dus de keuze is beperkt. Diezelfde avond is er in het nabijgelegen Rainforest Discovery Center een avondwandeling door de jungle heen. Ik bel meteen voor drie plekken die er gelukkig nog zijn. We besluiten om lekker bij het zwembad te vertoeven tot we die kant op mogen. Oververhit stap ik het zwembad in, dat gewoon koud aanvoelt. Ik ben alweer zo gewend aan de warmte, dat ik niet meer zo goed weet hoe met koelte om te gaan. Dat wordt nog leuk straks thuis…

De avondwandeling begint vlak voor de schemer zijn intrede doet. Het gebied is vol met wandelpaden en er is een enorme skywalk gemaakt met verschillende uitkijktorens om over de prachtige bomen heen te kunnen kijken op zoek naar dieren. We worden in groepjes opgedeeld en gaan de skywalk op om de vliegende eekhoorns wakker te zien worden. Er komen er meerdere tevoorschijn en het duurt niet lang voordat de eerste zijn armen uitslaat en, deels over ons heen gevlogen, zo’n 80 meter verderop landt op een boom. Heel bijzondere beestjes en we zijn al meteen uitzinnig dat we dit mee mogen maken. Maar het is slechts het begin van wat een waanzinnige wandeling zal gaan worden. Er vliegen nog wat hornbills luidkeels roepend voorbij, goed in het zicht. Er hangen verschillende slangen in de bomen en als de zon ondergaat kiezen onze rangers een pad uit om te gaan bewandelen in het donker. Al gauw komen we de meest bijzondere dieren tegen. Tarsiers, met de geweldige grote ogen, bewegen zich traag door de hoge boomtoppen op zoek naar voedsel. Het is mooi om te zien hoeveel er hier leven, ze worden goed beschermd in dit gebied. Zien er regelmatig meerdere bij elkaar in dezelfde boom, hun grote ogen reflecteren onze zaklampen. We komen een Colugo (vliegende kat) met baby tegen, zeer uniek want die laat zich niet vaak zien, laat staan met een kleintje. De naam klopt eigenlijk niet want ze kunnen helemaal niet vliegen. Leven wel graag in bomen en komen zelden op de grond. De schorpioenen hier geven licht in blacklight en zitten overal tussen de rotsen verstopt. Er lopen muisherten rond, piepkleine hertjes met een muizenkop en heel vreemde dunne stokjes voor benen. Meer dan een cm of 30 hoog kunnen ze niet zijn. Hoe die ooit zo tot stand zijn gekomen is ons een raadsel. Verschillende soorten reptielen laten hun neus zien, grote spinnen (ook tarantula’s brrr) en hier en daar iets met heel veel pootjes komen ook nog voorbij. In de twee uur durende wandeling hebben we zo een hele waslijst aan zeer bijzondere beestjes van Borneo mogen bewonderen en uitgelaten gaan we terug naar het resort om onze vooraf bestelde maaltijd te nuttigen. Uitgeput val ik in slaap. Morgen gaan de dames beide hun eigen weg weer en ik blijf nog een nachtje in Sepilok. Ik besluit om op tijd uit bed te komen en na het ontbijt ga ik meteen weer naar regenwoud om te kijken hoe het er overdag uitziet. In de ochtend loop ik een redelijk deel van het park door, heel veel verschillende prachtige vogels en vlinders tegenkomend. Helaas zitten ze vaak verstopt tussen de bladeren of bewegen heel snel, foto’s maken is dan ook niet gelukt. Maar naast de bijzondere gevleugelde vrienden is het park zelf ook adembenemend mooi. Die grote tropische bomen, sommige wel 30 meter hoog en in allerlei mooie kleuren groen zijn een lust voor het oog. Vooral ook vanaf de skywalk en torens gezien. Ik loop dan ook een flink eind door het park om simpelweg te mogen genieten van al dat groen. Een van de sluippaadjes besluit ik voor de grap in te gaan. Het is al snel van een smal paadje omgegaan in een modderig en glad pad naar beneden dat soms even ophoud te bestaan door een omgevallen boom of modderstroom door een flinke regenbui. Ook een beekje verderop maakt het even lastig om te bepalen waarheen te moeten. Maar ik ben in een park en niet echt in de rimboe, en hoor regelmatig de gesprekken van de mensen die mogelijk liever geen wilde dieren tegenkomen (daarvoor moet je vooral stil zijn) die op de makkelijk begaanbare paden lopen vlak in de buurt. Uiteindelijk weet ik weer op een goed pad uit te komen. Na 4 uur vind ik het welletjes en ga terug naar het resort. Tijd voor lunch, een duik in het koele zwembad en een voetmassage. De dames tref ik nog net aan tijdens de lunch en we eten en kletsen nog even voordat onze wegen zich definitief scheiden. Ineens ben ik de enige die op deze kamer verblijft, er checkt niemand meer bij in. Wat een luxe! Ik betaal voor enkel een bed en krijg nu de volledige rust en ruimte van een privé kamer. Soms zit het leven mee. Ik besluit te gaan eten bij dat heerlijke restaurant van een resort verderop. Onderweg kom ik nog twee stellen Hornbills tegen, die nonchalant op vrij dichte afstand voorbij vliegen en verderop in een boom met elkaar in gesprek gaan. Ook andere vogels laten zich nog even zien en de kikkers en gekko’s zijn begonnen met herrie maken. De cicaden gaan dag en nacht door, die hoor je altijd al. Op de terugweg is de hemel ook het bekijken waard, heel veel sterren zijn prima te zien, en er komt af en toe een satelliet voorbij.

Morgen heb ik nog een halve dag om rustig aan te doen, beetje te zwemmen en lezen. Na de lunch word ik opgehaald om naar de Kinabatangan rivier te gaan om daar van de natuur te gaan genieten, deels vanaf een boot. Er zit ook een overnachting bij en nog een avondwandeling (yay), ik kijk er erg naar uit. Deze paar dagen heb ik echt het gevoel op Borneo te zijn met al die wilde dieren en de prachtige natuur. Het is verslavend om op pad te gaan en weer iets nieuws te ontdekken hier. Hoop werkelijk dat de rest van mijn verblijf op dit eiland net zo fijn gaat worden.